Pozostałe

Kiedy znaleziono Olivera, małego rudego kociaka z białym pyszczkiem, miał zaledwie kilka tygodni. Leżał na poboczu drogi, drżąc z zimna i głodu. Wyglądał, jakby stracił nadzieję, że ktoś go zauważy. To było pewnego deszczowego dnia, gdy pani Marta, miłośniczka zwierząt, wracała z pracy do domu. Przez okno samochodu zauważyła mały, rudy kłębek, który próbował schronić się przed deszczem pod liśćmi krzewu. Zatrzymała samochód i bez wahania podbiegła do kociaka.

Feliks był jednym z tych kotów, które nigdy nie miały łatwego życia. Znaleziono go na obrzeżach miasta, wychudzonego i przerażonego, szukającego schronienia w starym, opuszczonym magazynie. Gdy trafił do lokalnego schroniska, był w opłakanym stanie – jego futro było matowe i pełne kołtunów, a oczy pełne lęku. Wydawało się, że stracił nadzieję na lepsze życie. Pracownicy schroniska nazwali go Feliks, chcąc, by jego imię przyniosło mu szczęście, które tak bardzo potrzebował.

Maksio, uroczy, czarno-biały kundelek, przez długi czas mieszkał w jednym z miejskich schronisk. Trafił tam jako młody piesek, porzucony na poboczu ruchliwej drogi. Każdego dnia z nadzieją spoglądał przez kraty, licząc, że pojawi się ktoś, kto da mu szansę na nowe życie. Lata mijały, a jego nadzieja powoli gasła. Starszy piesek, z siwiejącą już mordką, był coraz mniej interesujący dla odwiedzających schronisko. Jednak pewnego dnia jego życie miało się diametralnie zmienić.

Bella, czarno-biała suczka w typie border collie, miała trudny start w życiu. Kiedy została znaleziona, była zaledwie kilkumiesięcznym szczeniakiem, porzucona przy wiejskiej drodze w środku zimy. Zziębnięta i głodna, tułała się po polach, szukając jedzenia i schronienia. Mimo młodego wieku była wyraźnie wychudzona i przestraszona. Trafiła do lokalnego schroniska, gdzie zajęli się nią weterynarze, lecząc jej rany i zapewniając podstawową opiekę.